Parrotia persica, Æåëÿçíî äúðâî

Parrotia persica, Æåëÿçíî äúðâî

Ïðîèçõîä:           Ñåâåðíà Ïåðñèÿ

Õàáèòóñ:              Øèðîêî ðàçêëîíåí, æèâîïèñíî ðàñòÿù õðàñò ñ íÿêîëêî ñòâîëà èëè äúðâî îò ñðåäíà âåëè÷èíà. Êîðàòà å ëþñïåùà ñå êàòî íà ×èíàðà. Îòäåëíî ñòîÿùèòå åêçåìïëÿðà ìîãàò äà äîñòèãíàò 12-15 âèñî÷èíà 8-10 ìåòðà øèðèíà, êëîíèòå ðàñòàò âúâ âèä íà ÷àäúð. Íå äúëáîêà êîðåíîâà ñèñòåìà.

Ëèñòà:                   Ëèñòàòà îâàëíè 4-6ñì äúëæèíà. Åñåííàòà îêðàñêà å ÿðêî çëàòèñòîæúëòà èëè ÿðêî ÷åðâåíà.

Öâåòîâå/Ïëîäîâå:   Öâåòîâåòå è ïëîäîâåòå ñà íåçàáåëåæèìè.

Ìåñòîîáèòàíèå: Äîáðå ðàñòå íà ìîùíè, íå ìíîãî êèñåëè èëè ñëàáî àëêàëíè, äîñòàòú÷íî âëàæíè ïî÷âè.

Èçïîëçâàíå:         Åäèíè÷íî çàñàæäàíå.

Îñîáåíîñòè:        Ìíîãî öåííî, óñòîé÷èâî íà áîëåñòè, òîïëîëþáèâî, óñòîé÷èâî íà ãðàäñêè êëèìàò. Íàé-äîáðå ñå ðàçâèâà êàòî ñàìîñòîÿòåëíî ðàñòåíèå. Ïîäõîäÿùî è çà ñåí÷åñòè ìåñòà.